Pamiętam jak mając czternaście lat dowiedziałem się, że moja mama jest w ciąży. Oniemiałem, lecz przyjąłem tą wiadomość z niezwykłym entuzjazmem. Zawsze chciałem mieć rodzeństwo i ciszył mnie fakt, że będę miał brata ‒ późno, ale jak to się mówi lepiej późno niż w cale. Emil kończy dziś piąte urodziny i z tej właśnie okazji, przyrządziłem mu małe przyjęcie urodzinowe. Z samego rana, kiedy nasi rodzice szykowali się do wyjścia do pracy, wyszedłem do sklepu, by kupić ulubione przez niego słodycze, takie jak: ciasto Brownie z chrupiącymi orzeszkami, kilka czekoladowych jajek – niespodzianek, owocowe żelki w kształcie trzymających się za rękę misiów i dwie butelki czerwonej oranżady. Oczywiście nie zapomniałem również o prezencie, który zamówiłem już wcześniej przez internet. Nie było z tym żadnego problemu, gdyż doskonale zdawałem sobie sprawę, że Emil ucieszy się z dużych klocków lego z jego ulubionej serii, śmiesznego, wręcz karykaturalnego misia o głowie wielkości dyni, ubranego w zieloną bluzę z kapturem, w której wyglądał jeszcze bardziej zabawnie i zestaw puzzli o dokładnie stu dwudziestu czterech elementach. – Ucieszy się, nie ma co! ‒ Myślę, kładąc na stół starannie zapakowany w niebieski papier prezent. Mój młodszy brat uwielbia, kiedy nie ma rodziców i może spędzić zemną ten wolny czas, poświęcając go na różne, czasem głupie zabawy, ale sprawiające ogromną radość dla tego wiecznie śmiejącego się pięciolatka. Właśnie dziś nadarzyła się taka okazja. Mamy przed sobą kilka dobrych godzin zabawy, do czasu aż nasi rodzice wrócą z pracy i urządzą mu drugie przyjęcie. Tak poza tym mówiąc, myślę, że z moim młodszym bratem, zbliża nas to, że sam mając już dziewiętnaście lat, czuję się jak dziecko. Chyba zbyt wolno dorastam. – Już!? ‒ Dobiega głos z pomieszczenia obok. – Tak! ‒ Odpowiadam, odsuwając się od drewnianego, ciemnobrązowego stołu w naszym salonie. Nie mija pięć sekund, jak otwierają się drzwi o równie ciemnym odcieniu, jak wszystkie nasze meble w tym pomieszczeniu. – Wszystkiego najlepszego braciszku! Widzę ten szczery uśmiech tego małego chłopca o jasnobrązowych, krótkich włoskach. Podbiega on do stołu i w swoich małych rączkach, rozdziera niebieskie, starannie przygotowane przeze mnie opakowanie, nad którym męczyłem się zresztą dobre pół godziny. – Dzięki! Dzięki! ‒ Krzyczy ten żywy i niesamowicie rozradowany chłopiec w niebieskiej bluzie z kapturkiem. Chwilę później Emil podbiega do mnie i przytula mnie mówiąc: – Mój bracie. Zawsze wzruszają mnie takie sytuacje, zatem odwzajemniam uścisk Emila, głaszczę go po głowie i odchodzę o krok, mówiąc: ‒ Zobacz co tam misiu dla ciebie ma. – Wskazuję palcem na niewielki, plastikowy stolik o niebieskim kolorze. Emil podbiegł do zabawkowego mebelka, na którym siedział zabawnie wyglądający miś w otoczeniu wyłożonego na papierowy talerzyk ciasta, przeźroczystego dzbanka, wypełnionego czerwoną oranżadą i czterech jajek-niespodzianek, starannie ułożonych obok siebie. – Może to niezbyt najzdrowsze śniadanie, ale co tam… urodziny ma się raz w roku. ‒ Śmieję się. – Zjemy trochę, a później… – Złożymy lego! ‒ Wchodzi mi w zdanie mój młodszy braciszek. – Dokładnie. Złożymy lego, włączę jakąś bajkę, będzie mega! ‒ A czy później pobawimy się w chowanego? – Pyta, zasiadając na niebieskim, plastikowym krzesełku. ‒ No jasne, że tak. Mieszkamy w nieco starej, choć wciąż atrakcyjnie wyglądającej kamienicy w samym centrum miasta. Mieszkanie posiadające ponad dziewięćdziesiąt metrów kwadratowych, faktycznie może sprzyjać zabawie w chowanego. Duży salon o licznych zakamarkach między potężnymi, dębowymi meblami, trzy pozostałe pokoje, kuchnia, łazienka, podłużny korytarz, w której znajdowała się również garderoba ‒ było gdzie się ukryć. Chwytam po jasnoniebieski, plastikowy kubek i nalewam mojemu solenizantowi oranżady. W tym właśnie momencie rozbrzmiewa się nieprzyjemny dla ucha, piskliwy dźwięk, po czym następuje huk, jakby jakiś sąsiad, zamieszkujący piętro wyżej, spadł z wysokiej drabiny. Jednak te skojarzenie nie mogło okazać się prawdą. Mieszkaliśmy na najwyższym piętrze. Na samym poddaszu. Nad naszymi głowami znajdował się tylko strych, do którego udawaliśmy się tylko w celu wyrzucania tam jakiś starych, nikomu nie potrzebnych gratów. Zamilkliśmy. Emil spoglądał na mnie z pewnym niepokojem w oczach. – Co to? ‒ Zaraz sprawdzimy. ‒ Postępuje kilka kroków po jasnych panelach podłogowych. – Oglądam się za siebie i widzę, że mój braciszek idzie za mną. Wychodzimy przez drzwi oddzielające salon z podłużnym wąskim korytarzem o śnieżnobiałych ścianach. Przed moimi oczami widzę rozłożoną drewnianą drabinkę, przymocowaną do szarej klapy, przez którą przechodziliśmy zawsze w celu udania się na strych. – Zasuwka się obluzowała. ‒ Stwierdzam, składając jasną drabinkę. – Jak się nie dokładnie zamknie klapę… to wtedy wejście samo się otworzy. ‒ Tłumaczę, chwytając po długi, srebrny pręt, położony w kącie korytarza. Jednak mimo moich wyjaśnień, mój młodszy brat wciąż spoglądał się z wielkimi oczami ku górze. No cóż… większość dzieci boi się duchów. Minęła godzina. Siedziałem wraz z Emilem na podłodze, układając zakupiony przeze mnie zestaw lego. Zadzwonił telefon. ‒ Może rodzice… odbiorę. ‒ Wzdycham, podnosząc się na proste nogi. Mój brat wciąż z niezwykłym skupieniem próbował dopasowywać te łatwiejsze do złożenia elementy. Na wyświetlaczu telefonu komórkowego, nie pojawił się jednak numer mojej mamy, ani taty. ‒ Oktawia? Co ona może chcieć? ‒ Mamroczę pod nosem, po czym odbieram połączenie. – Cześć, Oktawia. ‒ Witam się wesołym głosem. – Cześć… dzwonię, bo nie przyszedłeś dziś na uczelnię… chciałam się tylko upewnić… ‒ Wiesz co… nie miałem ochoty przesiadywać tam dzisiaj do wieczora… zresztą brat ma dzisiaj urodziny, więc Dziś są urodziny mojego brata, no i… ‒ Wiem, że wszystko co powiem… będzie… nawet nie potrafię się wysłowić. ‒ Posłuchaj Oktawia. ‒ Wychodzę z salonu. – Między nami wszystko gra, okej? Rozmawialiśmy już o tym. Nie poszedłem dziś na uczelnie nie z twojego powodu… Oktawia zamilkła. ‒ Niczego sobie nie musisz wyrzucać. ‒ Dodaję, przechodząc do kuchni. ‒ Ale ja… – Jesteśmy dorośli. ‒ Przerywam, przemawiając już nieco bardziej poważniejszym tonem. – Czasami nie wszystko układa się po naszej myśli… nie wyszło nam, ale… to nie jest powód, by żywić do siebie jakąś urazę. Moja była, a zaraz pierwsza dziewczyna milknie ponownie. ‒ Ani, ty, ani ja nie możemy się obwiniać… nie wyszło nam, ale… chyba nadal możemy być przyjaciółmi, oczywiście, jeśli tylko byś chciała… ‒ Tak. – Słyszę, że Oktawia zaczyna płakać. ‒ Proszę cię… nie płacz. – Możemy się spotkać? Dziś? ‒ Z chęcią się z tobą spotkam, ale… nie dziś. – Urywam, po czym dodaję: ‒ Może w poniedziałek po zajęciach? Pasowałoby ci? – Tak… ‒ Świetnie. Jesteś na uczelni, prawda? – Spoglądam okrągły zegarek zawieszony na ścianie o kolorze kawy z mlekiem. Dochodzi południe. ‒ Tak, ale… – Zatem nie płacz, bo będziesz wyglądać jak czarownica. – Wymuszam z siebie sztuczny śmiech, odczuwając ciężar tej rozmowy. – Zdaję sobie sprawę, jak okropnie musisz się teraz czuć… – Oktawia, nie gadaj głupot. Jesteśmy przyjaciółmi, okej? Nie słysząc oczekiwanej przeze mnie odpowiedzi, ponawiam pytanie. ‒ Jesteśmy przyjaciółmi? – Tak… oczywiście… ‒ Oktawia nie przestaje szlochać. Słyszę w głośniku swojego telefonu przejeżdżające auta i już wyobrażam sobie tę prześlicznej urody dziewczynę, siedzącą przed uczelnią na jednej z tych brązowych ławeczek, na której zresztą poznałem się z Oktawią, kiedy to na jednej z przerw poprosiła mnie o ogień, trzymając w dłoni paczkę mentolowych papierosów. Tak to się wszystko zaczęło. ‒ Przepraszam cię, ale muszę kończyć. Porozmawiamy niebawem i pamiętaj… będzie jak dawniej. ‒ Wypowiadam te słowa nie do końca wierząc w to co mówię. Chwilę później zakańczam tą jakże ciężką pod względem emocjonalnym dla mnie rozmowę. Wychodzę z kuchni i ponownie przed moimi oczami ukazuje się widok całkowicie rozłożonej jasnobrązowej drabiny i opadniętej klapy od strychu. – Co jest…? ‒ Mamroczę pod nosem, unosząc wzrok ku ciemnym wnętrzu pomieszczenia znajdującego się nad moją głową. Ponownie podchodzę do kąta korytarza, chwytając za srebrny pręt, oparty o dębowy kredens. Składam drabinę, zamykam klapę, po czym przekręcam mocno zamek, upewniając się, że wejście zostało solidnie domknięte. Takie sytuacje zdarzały się już w naszym mieszkaniu, więc było to tylko kwestią czasu, kiedy incydent będzie się powtarzał z zdecydowanie większą częstotliwością. Tata jak zwykle jednak, przekładał sprawę na później, choć nie podlegał wątpliwości fakt, że taki stan techniczny wejścia na strych mógłby stać się całkiem niebezpieczny. Drabina z łoskotem lądowała na podłogę korytarza, zatem gdyby ktokolwiek stał w tym momencie w tym miejscu, mogłoby to się skończyć poważnym uszczerbkiem na zdrowiu, a w przypadku mojego małego brata… to już lepiej nawet nie myśleć. Minęło dwadzieścia minut a ja wciąż nie mogłem przestać myśleć o dzisiejszej rozmowie z Oktawią. Mimo, że świeże zerwanie przyjąłem jako rzecz nieuniknioną, to mimo wszystko odczuwałem pewien rodzaj przygnębienia. – Czy duchy istnieją? ‒ Pyta mnie mój młodszy brat, przypatrując się jak doczepiam kończące się już elementy konstrukcji statku kosmicznego. – No coś ty… – uśmiecham się pod nosem. ‒ Kiedyś słyszałem dziwne głosy. ‒ Dotyka szarych elementów prawie już gotowego statku. – Jakie głosy? – Straszne. ‒ Skąd dochodziły? ‒ Pytam, nie zdradzając swojego rozbawienia. Mój brat bardzo bał się historii o duchach, których nie powinien był słyszeć mając zaledwie pięć lat. Nasz tata jednak często stroił sobie z tego żarty, nie zdając chyba sobie sprawy, że jego dziecko może to traktować na poważnie. – Z góry. ‒ Wyszeptuje po chwili zawahania, odwracają swój wzrok w stronę korytarza. – W nocy? Kiwa twierdząco głową, wciąż nie odrywając wzroku od progu drzwi dzielących salon z korytarzem. – Co mówiły? – Drążę temat, zerkając raz na brata, raz na papierową instrukcję budowy tego nie należącego do najprostszych zestawów lego. ‒ Nie wiem… słyszałem głosy. – Mhm. ‒ Nie mogłem zrozumieć co mówią… ale coś mówiły. – Emil podnosi się z brzucha, po czym siada na podłogę. – Wiesz co? ‒ Tak? – Ja nie chce ich słyszeć. ‒ Wiesz co… zaraz dokończymy budować klocki. – Wstaję na proste nogi, po czym dodaję: ‒ pokażę ci coś. – Co takiego? ‒ Ale dobre! ‒ Mówię, nadgryzając kawałek ciasta. – Nic nie zjadłeś, lepiej uważaj bo zrobię to za ciebie. ‒ O nie! Na pewno nie. ‒ Wstaje z podłogi, podbiegając do swojego plastikowego stoliczka. ‒ To jedz, a później… coś ci pokażę. Mija piętnaście minut. Stoję w półmroku, rozglądając się po pomieszczeniu w którym dookoła piętrzą się graty. Panuje tu zapach drewna wymieszanego ze starą skórą. Pod światłem słabej żarówki ulatniają się pyłki kurzu. Dotykam jedną z kilku pionowych belek, podtrzymujących konstrukcję tego zaniedbanego pomieszczenia. Wykonuję krok ku malutkiemu okienku dachowemu, znajdującym się na skosie sufitu po mojej prawej stronie. Poza słabo święcącą żarówką, jest ono jedynym panującym tutaj źródłem światła. Każdemu kolejno wykonanemu przeze mnie krokowi, towarzyszy charakterystyczne skrzypienie starych desek podłogowych. – Jest tu kto!? ‒ Wołam, rozglądając się po wnętrzu strychu. – Jeśli ktoś tu z nami jest, niech da o sobie znak! Cisza. – To ostatnia szansa! Jeśli ktoś tu z nami jest, niech da o sobie znak! Nie słyszę nic, poza własnym, równomiernym oddechem. Do czasu. ‒ I co!? – Przerywa tą głuchą ciszę głos z dołu. ‒ No widzisz! Nikogo tu nie ma! – Odpowiadam, rozglądając się po surowo wyglądającym pomieszczeniu. ‒ Żadnych duchów! ‒ Sprawdziłeś!? – No tak! Nikogo poza mną tu nie ma! Odwracam się w stronę otworu, prowadzącego do naszego mieszkania, do którego podchodzę wykonując parę kroków przed siebie, po czym przysiadam na podłodze, kładąc nogę na pierwszym szczebelku drewnianej drabinki. Z góry widzę już przypatrującego mi się z niepokojem brata. ‒ Słuchaj młody. ‒ Mówię ostrożnie schodząc po cienkich szczebelkach drabiny. – Mieszkamy w starej kamienicy… tu wszystko niesie się jak diabli. Pamiętasz jak parę tygodni temu słyszeliśmy te… no jak to nazwałeś dziwne stuknięcia zza ścian? I co się okazało? Sąsiad przybijał obrazki. Po prostu. – Schodzę z ostatniego szczebelka drabiny, stojąc już ramię w ramię z moim młodszym bratem. ‒ Rozumiesz? Emil kiwa twierdząco głową, wciąż mając podniesiony wzrok ku górze. ‒ Zamykamy. – Oznajmiam, podnosząc z podłogi podłużny, srebrny pręt. Wybiła godzina druga. Do powrotu rodziców pozostało jeszcze trochę czasu. Kończą o piątej. Rozmowa z Oktawią wciąż nie daje mi spokoju. Odniosłem dziwne wrażenie, że dziewczyna z którą byłem ponad półtora roku chciała mi jeszcze coś powiedzieć. ‒ Zbyłem ją. – Myślę. Nie myliłem się, lecz jeszcze jedna rzecz chodziła mi po głowie. Dlaczego Oktawia chciała się jak najszybciej zemną spotkać. Odtwarzałem w myślach tę rozmowę, przyglądając się jak mój młodszy brat dosyć sprawnie jak na pięciolatka, składa elementy kolorowych puzzli. ‒ Dobrze? – Emil przesuwa po jasnych panelach podłogowych kawałek ułożonego obrazka. ‒ Jasne. – Odpowiadam, myślami będąc zupełnie gdzie indziej. ‒ Ale resztę musisz mi trochę pomóc… – Nie ma sprawy… – siadam po turecku. ‒ No to co my tu mamy… Kiedy ułożyliśmy już sto dwadzieścia trzy elementy puzzli, przedstawiających obraz bajkowego lwa, dumnie stojącego na skale nad wszystkimi zwierzętami dżungli, spostrzegliśmy że brakuje nam już tylko jednego elementu, który najprawdopodobniej musiał się nam zgubić. – No gdzie on jest? ‒ Pyta, rozglądając się po pokoju, mój młodszy brat. – Hmmm… nie widzę… nie widzę… – podnoszę kartonowe pudełko po puzzlach. ‒ No gdzie on się zapodział, no? Nagle rozbrzmiewa się dzwonek telefonu. Wstaję z podłogi, po czym podchodzę do dębowego stołu, na którym stoi moja świecąca się komórka. ‒ No nigdzie go nie widzę – Mówi, rozglądając się po pokoju. ‒ Znajdziemy. – Zapewniam, odwracając głowę w stronę klęczącego na podłodze Emila. – No widzisz… jeden element, bez którego nie możliwym jest stworzenie pełnego obrazu, co? ‒ Chwytam telefon w dłoń. – Takie niestety jest życie… czasem brakuje tylko jednego, malutkiego elementu, by wszystko zrozumieć. ‒ Przenoszę wzrok na wyświetlacz telefonu. – Rodzice? ‒ Nie… wujek. – Odrzekam zdziwiony. ‒ To ja idę coś zjeść. ‒ Emil wstaje z podłogi, przyglądając się jeszcze prostokątnemu obrazkowi, leżącemu na podłodze. Następnie podchodzi do niebieskiego stolika, na którym stoi równo pokrojone ciasto, cztery czekoladowe jajka-niespodzianki i ten zabawny miś w zielonej bluzie. – Chyba zjem wszystko! ‒ Śmieje się, zasiadając do stolika. – Byle cię brzuch nie rozbolał. ‒ Odbieram połączenie, wychodząc na korytarz. ‒ No hej. Nikt się jednak nie odzywa. – Halo? Jest tam kto? – W końcu odebrałeś… ‒ wzdycha trzydziestoletni mężczyzna. – Dzwoniłeś wcześniej? ‒ Pytam zdziwiony, przełączając rozmowę na tryb głośnomówiący, po czym sprawdzam w rejestrze połączeń, czy aby na pewno mój starszy ode mnie o zaledwie jedenaście lat wujek, próbował się wcześniej zemną skontaktować. – Nie raz, ale to nie istotne… ‒ po rozpaczliwym tonie jego głosu, zaczynam się niepokoić. – Czy coś się stało? ‒ Boże… – łka wypowiadając te słowo jeszcze kilka razy z rzędu. ‒ Co się stało? W czasie trwania tej rozmowy, sprawdzając dokładnie rejestr rozmów, spostrzegam, że mój wujek próbował się wczoraj do mnie dodzwonić dokładnie dwanaście razy. Kolejne siedem połączeń pochodziło z samego rana… dnia dzisiejszego. – O co chodzi? – Ponawiam pytaniem coraz to bardziej zaniepokojony tonem głosu. ‒ Maks…‒ wypowiada moje imię, rozpłakując się przy tym jak dziecko. – Tak… tak bardzo mi przykro… ten wypadek nigdy nie powinien się zdarzyć… Czuję narastający ścisk w żołądku. Nie jestem w stanie wydusić z siebie ani jednego słowa. – Tak bardzo mi przykro… ‒ nie przestaje płakać trzydziestoletni brat mojej mamy. – Oni nie powinni byli… Nagle słyszę skrzypiący dźwięk dochodzący z korytarza. Dłoń zaczyna mi drżeć coraz bardziej. – Maks… jesteś tam jeszcze? ‒ Tak. – Odpowiadam spokojnym, lecz nieobecnym głosem. Po specyficznym i straszliwie nieprzyjemnym dla ucha skrzypieniu, słyszę donośny odgłos uderzającej o podłogę drewnianej drabiny. Przełykam ślinę nie ruszając się z miejsca. Momentalnie moje dłonie stają się zimne jak lód. ‒ To straszne… tak kurewsko niesprawiedliwe… gdyby ten pieprzony morderca nie wsiadł pijany do swojego przeklętego tira… oni by żyli… – przerywa na chwilę. – Ale… – Żadne słowa nie są w tej sytuacji odpowiednie… ‒ wtrąca – to cios dla każdego z nas. Pamiętaj jednak, że… zawsze możesz na mnie liczyć, Maks… Wkładam drżącą dłoń do kieszeni swoich niebieskich dżinsów. ‒ Tylko jeden element. ‒ Myślę, wyciągając z kieszeni niewielki kawałek układanki. Obracam go w palcach, przypatrując się części ukazujący głowę bajkowego lwa. – Muszę kończyć. ‒ Przerywam niezręczną ciszę, po czym momentalnie się rozłączam. Opieram się o kuchenny blat, stukając rytmicznie o niego palcami. Czasem brakuje tylko jednego, malutkiego elementu, by wszystko zrozumieć. ‒ Nie mogłem zrozumieć co mówią… ale coś mówiły. – Powiedział Emil. ‒ Ja nie chce ich słyszeć. – Wyszeptuję. Ponownie rozbrzmiewa się dzwonek mojego telefonu. ‒ Ja nie chce ich słyszeć. – Powtarzam cichym głosem. Kiedy dzwonek przestaje dzwonić, chwytam telefon w rękę. Moim oczom ukazuje się powiadomienie o nieodebranej wiadomości. Otwieram ją jednym dotknięciem palca. Oktawia: Tak bardzo mi przykro… Jeśli tylko będziesz chciał porozmawiać, pamiętaj, że możesz na mnie liczyć. Nie potrafię sobie wyobrazić jak możesz się teraz czuć, ale chcę żebyś wiedział… nie jesteś sam. Pamiętaj o tym. 12:34 ‒ Nie jesteś sam… ‒ powtarzam zdanie napisane przez poruszoną Oktawię. – Nie jesteś sam… Chwilę później opuściłem kuchnię. Stoję teraz w salonie nad niebieskim, plastikowym stolikiem. Słyszę odgłosy puszczonej przeze mnie bajki. Emil tak bardzo ją uwielbia. Spoglądam na wciąż pełny dzbanek oranżady, czy papierowy talerzyk na którym wciąż leży kawałek nienaruszonego przez mojego brata ciasta. – Nic nie zjadłeś, Emil. Nie słyszę żadnej odpowiedzi. – Dziś są twoje urodziny… mówiłem, że możemy sobie pozwolić na odrobinę niezdrowego jedzenia. ‒ Uśmiecham się, schylając się ku niedokończonej układance, znajdującej się wciąż na jasnobrązowych panelach podłogowych. – Zobacz. ‒ Wyciągam dłoń ku górze, trzymając między palcami ostatni element puzzli. – Znalazłem. ‒ Śmieję się, doczepiając ostatni element układanki, który tworzy pełen obraz zakupionego przeze mnie zestawu. ‒ Podoba się bajka? – Zadaję pytanie, wstając na proste nogi. Widzę te włączony telewizor, stojący na dębowym kredensie, wysokie ciemnobrązowe regały, wyłożone licznymi książkami, podłużną lampę z kremowo-czerwonym kloszem, ulokowaną w kącie salonu, czy śnieżnobiałe ściany, na których zawieszone są obrazy przedstawiające nadmorskie pejzaże, czy zdjęcia ślubne naszych rodziców. Jest też pluszowy dywan o jednolitym jasnobeżowym kolorze, gdzie zawsze siedział mój młodszy braciszek, oglądający swoje ulubione bajki. Teraz w tym miejscu siedzi tylko jeden pluszowy miś o karykaturalnym wyglądzie. Widzę niedawno zbudowany statek kosmiczny, leżący pod moimi nogami. Ten okrutny obraz rzeczywistości, składający się z tysięcy, setek tysięcy, czy nawet milionów elementów, jest zbyt okrutny bym mógł na niego patrzeć. ‒ Emil? Nie słyszę nic poza dźwiękami włączonej na telewizorze bajki. ‒ Emil? Chcesz pobawić się w chowanego? – Pytam, ocierając łzę spływającą mi po policzku. ‒ Rodzice nie długo przyjadą, wiesz? To tak kurewsko niesprawiedliwe… to cios dla każdego z nas… oni nie powinni byli… – Nie… – odpowiadam, słysząc głos w mojej głowie. Podchodzę do ściany, na której wisi zdjęcie ślubne moich rodziców. Mama jest w śnieżnobiałej, długiej suknie, a tata w eleganckim czarnym garniturze. Kolejno uroniona łza, skapuje z mego policzka, rozbryzgując się na podłodze. – On wcale tak nie powiedział. ‒ Wyszeptuję, odchodząc od ściany. Czasami brakuje tylko tego jednego elementu, by wszystko zrozumieć. Podchodzę do wyłożonego na podłodze obrazka składającego się ze stu dwudziestu czterech elementów, przedstawiającego bajkowego króla dżungli, górującego nad pozostałymi zwierzętami. Padam na kolana, wyciągając rękę w stronę dziecięcej układanki, a następnie wyciągam element, który jeszcze minutę temu posiadałem w swojej dłoni. Przypatruję się uważnie uśmiechniętej głowie lwa, po czym chowam tę część z powrotem do kieszeni swoich niebieskich dżinsów. – I co? Podnoszę głowę słysząc te krótkie pytanie. – Nie znalazłeś ostatniego kawałka? ‒ Pyta chłopiec o krótkich, jasnych włosach, przyglądający mi się z pewnego rodzaju rozbawieniem. Parskam śmiechem widząc mojego kochanego brata, siedzącego na jasnobeżowym dywanie, tuż przy boku pluszowego misia w zabawnej, zielonej bluzie. Błyskawicznie przecieram oczy, czy aby to co widzę nie jest tylko głębokim snem, z którego nigdy nie chciałbym się przebudzić. – Pobawimy się w chowanego? ‒ Pyta tym swoim rozradowanym jak zwykle głosem. – Tak… oczywiście, że tak. ‒ Odpowiadam natychmiast. – Kto szuka? ‒ Ty! – Wykrzykuje, podnosząc się z podłogi. ‒ Zamknij oczy… tylko nie oszukuj! Zasłaniam dłońmi swoje wciąż mokre oczy. To był śmiech przez łzy, a świadomość stała się mym katem, lecz dzisiaj już wiem, że oddałbym wszystko za dzień spędzony z moim bratem.
Opis. (1) W obliczu niedawnej śmierci rodziców Iris (Brittany Snow) stara się wiązać koniec z końcem, opiekując się młodszym bratem (Logan Miller), który cierpi na białaczkę. Gdy jego stan zdrowia pogarsza się, a rachunki okazują się przerastać finansowe możliwości, na jej drodze staje pozornie dobroczynny arystokrata, Shepard
zapytał(a) o 00:26 Jaki opis do zdjęć z rodzeństwem. Sis ma 3 latka, a braciszek 2 miesiące Chodzi mi o jakiś wierszyk czy coś. Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2011-08-19 00:27:50 To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź Aquś odpowiedział(a) o 00:30: Czasami dokuczliwe ale niezastąpione rodzeństwo ... Kochammm <3Tekst możesz przerobić na ; naaaju? Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 00:28 'kochane rodzeństwo... " .? blocked odpowiedział(a) o 00:28 Moje kochane małe skarby :* Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
Pobierz ten film Szczęśliwy Młody Człowiek Grający W Gry Wideo Z Młodszym Bratem Rodzina Dobrze Się Bawi teraz. Szukaj więcej w bibliotece wolnych od tantiem filmów stockowych iStock, obejmującej filmy Afroamerykanin, które można łatwo i szybko pobrać.
Sugestie Dodaj film Profil Ustawienia Treści Weryfikacja treści Panel administracyjny Wyloguj się Zaloguj się Załóż konto Wiadomości Repertuar kin Obejrzyj online Filmy Katalog filmów Repertuar kin Premiery i zapowiedzi Ranking filmów Zwiastuny Nagrody Galerie filmowe Dodaj film TV Katalog seriali Program TV Ranking seriali Społeczność Forum dyskusyjne Listy użytkowników Ranking użytkowników Osiągniecia użytkowników Poradniki dodającego Quizy 0,0 Odcinek 2022 27m. Barney udaje się z młodszym bratem na imprezę z nocowankiem w parku. Tymczasem Nocna Wiedźma zamienia dzieci w niewyspane zombie! Opisy filmu 1 dodaj opis Bluejohn_26 Opis dystrybutora 2022-06-30 Barney udaje się z młodszym bratem na imprezę z nocowankiem w parku. Tymczasem Nocna Wiedźma zamienia dzieci w niewyspane zombie! Więcej informacji Ogólne Strona filmu Pełna obsada Czy wiesz, że? Ciekawostki Wpadki Pressbooki Powiązane Ścieżka dzwiękowa Fabuła Opisy Recenzje Słowa kluczowe Multimedia Plakaty Zwiastuny Zdjęcia Pozostałe Komentarze Nagrody Wiadomości Wytwórnie Seanse TV Repertuar Inne strony www Zarządzanie Zaktualizuj stronę Oczekujące aktualizacje Zgłoś do usunięcia Autorzy strony Historia treści Dodaj zwiastun Proszę czekać… Zaloguj się przez facebooka lub zaloguj się załóż konto Nie wylogowuj mnie Nie pamiętasz hasła? Chcę otrzymywać newsletter FDB Zgadzam się na Warunki korzystania. Zgadzam się na przetwarzanie moich danych wyjaśniony w Polityce prywatności celach i w zakresie niezbędnym do realizacji usługi serwisu FDB przez Grzegorz Derebecki XAN, NIP: 6482707645, Śledziejowice 614 32-020 Wieliczka.
W jednej z największych produkcji historycznych ostatnich lat twórca "Piłkarskiego pokera" po raz pierwszy w polskim kinie przywołuje na ekran dramatyczną historię Polaków deportowanych w latach 40. na Syberię. Widzowie poznają losy przesiedlonych z perspektywy młodego Staszka Doliny (Paweł Krucz), który trafia na Syberię wraz z ojcem.
Młody mężczyzna odmawia gry z młodszym bratem, złe relacje – Stockowy materiał wideoMłody mężczyzna odmawia gry z młodszym bratem, złe relacje - Zbiór materiałów filmowych royalty-free (Adolescencja)OpisMłody mężczyzna odmawia gry z młodszym bratem, złe relacjeSłowa kluczoweAdolescencja Wideo,Afroamerykanin Wideo,Afrykanin Wideo,Brat Wideo,Chłopcy Wideo,Codzienne ubranie Wideo,Czarnoskóra ludność Wideo,Czas rzeczywisty Wideo,Dom - Budowla mieszkaniowa Wideo,Dorosły,Dwie osoby Wideo,Dzieciństwo Wideo,Dziecko Wideo,Film - Obraz filmowy Wideo,Format HD Wideo,Gestykulować Wideo,Gra Wideo,Granie Wideo,Pokaż wszystkieCzęsto zadawane pytania (FAQ)Czym jest licencja typu royalty-free?Licencje typu royalty-free pozwalają na jednokrotną opłatę za bieżące wykorzystywanie zdjęć i klipów wideo chronionych prawem autorskim w projektach osobistych i komercyjnych bez konieczności ponoszenia dodatkowych opłat za każdym razem, gdy korzystasz z tych treści. Jest to korzystne dla obu stron – dlatego też wszystko w serwisie iStock jest objęte licencją typu licencje typu royalty-free są dostępne w serwisie iStock?Licencje royalty-free to najlepsza opcja dla osób, które potrzebują zbioru obrazów do użytku komercyjnego, dlatego każdy plik na iStock jest objęty wyłącznie tym typem licencji, niezależnie od tego, czy jest to zdjęcie, ilustracja czy można korzystać z obrazów i klipów wideo typu royalty-free?Użytkownicy mogą modyfikować, zmieniać rozmiary i dopasowywać do swoich potrzeb wszystkie inne aspekty zasobów dostępnych na iStock, by wykorzystać je przy swoich projektach, niezależnie od tego, czy tworzą reklamy na media społecznościowe, billboardy, prezentacje PowerPoint czy filmy fabularne. Z wyjątkiem zdjęć objętych licencją „Editorial use only” (tylko do użytku redakcji), które mogą być wykorzystywane wyłącznie w projektach redakcyjnych i nie mogą być modyfikowane, możliwości są się więcej na temat beztantiemowych materiałów wideo lub zobacz najczęściej zadawane pytania związane ze zbiorami wideo.
Pobierz ten film Ojciec I Córka Przebrani Za Wróżkę Siedzącą W Sypialni Bawiąc Się Z Młodszym Bratem teraz. Szukaj więcej w bibliotece wolnych od tantiem filmów stockowych iStock, obejmującej filmy Kostium, które można łatwo i szybko pobrać.
Royalty Free Download preview Czarna dziewczynka z niepełnosprawnością przytulająca się na wózku inwalidzkim z młodszym bratem. koncepcja miłości rodziny niepełnosprawności afrykanin,amerykanin,czerń,chłopiec,brat,dziecko,dzieciństwo,dzieci,śliczny,kalectwo,niepełnosprawny,etnocentryzm,rodzina,przyjaciel,zabawa,dziewczyna,for,zdrowy,pomoc,joyce Więcej Mniej ID 219578634 © Nd3000 | Royalty Free Licencje Rozszerzone ? XS x @72dpi 187kB | jpg S x @300dpi 460kB | jpg M x 12cm @300dpi | jpg L x @300dpi | jpg XL x @300dpi | jpg MAX x @300dpi 24MB | jpg TIFF x @300dpi ??.?MB | tiff Nielimitowana Liczba Stanowisk (U-EL) Do Użytku z Internecie (W-EL) Użycie w druku (P-EL) Sprzedaż Praw Autorskich (SR-EL 1) Sprzedaż Praw Autorskich (SR-EL 3) Sprzedaż Praw Autorskich (SR-EL) Dodaj do lightboxu BEZPŁATNE POBRANIE We accept all major credit cards from Ukraine. Licencje Rozszerzone Więcej podobnych zdjęć stock Śliczny mały czarny prosiątko ma skąpanie Afrykańskiego dziecko córki obejmowania młodzi kochający czarni rodzice, portret Szczęśliwa szkolna chłopiec i korek deska Plenerowy portret śliczna młoda czarna mała dziewczynka czyta okrzyki niezadowolenia Plenerowy portret śliczna młoda czarna mała dziewczynka czyta okrzyki niezadowolenia Trochę figlarki czarny oblizanie Plenerowy portret śliczna młoda czarna mała dziewczynka czyta okrzyki niezadowolenia Czarny puszka figlarki mały obsiadanie Czarny figlarki mały odprowadzenie Czarny pies przygląda się małego szczeniaka smutnego bezpański Czarny puszka figlarki mały obsiadanie Plenerowy portret śliczny młody czarny małej dziewczynki łasowania waterm Trochę czarny kurczak Trochę czarny kurczak Inne zdjęcia stock z tymi modelami Szczęśliwa wieloetniczna rodzina. uśmiechnięta dziewczynka z niepełnosprawnością na wózku inwalidzkim w domu Szczęśliwa wieloetniczna rodzina. uśmiechnięta dziewczynka z niepełnosprawnością na wózku inwalidzkim w domu Szczęśliwy ojciec z niepełnosprawnością na wózku inwalidzkim cieszy się czasem z dziećmi w domu Portret szczęśliwego kochającego ojca z niepełnosprawnością w przytulaniu wózków inwalidzkich do wieloetnicznych dzieci Wieloetniczne dzieci i ojciec bawią się bawiąc się na tablecie w domu Wieloetniczne dzieci z ojcem uczą się online w domu na komputerze. koncepcja kwarantanny. Wieloetniczne dzieci z ojcem uczą się online w domu na komputerze. koncepcja kwarantanny. Koncepcja rodziny i technologii. szczęśliwy ojciec z wieloetnicznymi dziećmi bawiącymi się razem Inteligentna uczennica w domu odrabiająca lekcje z cyfrowym notesem. Szczęśliwa rodzina. ojciec i wieloetniczne dzieci bawiące się na tablecie w domu Szczęśliwy ojciec z wieloetnicznymi dziećmi bawiącymi się cyfrowym tabletem w domu Portret szczęśliwych wieloetnicznych dzieci i ojca grających na tablecie. koncepcja rodziny technologii Edukacja muzyczna. szczęśliwa czarna dziewczyna grająca na pianinie Wieloetniczne szczęśliwe dzieci i ojciec uczą się w domu w szkole online Inne zdjęcia z Nd3000 portfolio Edukacja muzyczna. szczęśliwa czarna dziewczyna grająca na pianinie Czarna dziewczynka z niepełnosprawnością przytulająca się na wózku inwalidzkim z młodszym bratem. Mała rebeliantka ma konflikt z rodziną Problemy rodzinne Niedociągnięcia społeczne Szczęśliwa czarna kobieta gra i uczy się z małym dzieckiem w domu. koncepcja kształcenia dzieci Edukacja muzyczna. szczęśliwa czarna dziewczyna grająca na pianinie Szczęśliwa czarna kobieta gra i uczy się z małym dzieckiem w domu. koncepcja kształcenia dzieci Czarna dziewczynka z niepełnosprawnością na wózku inwalidzkim w domu Czarna dziewczynka z niepełnosprawnością na wózku inwalidzkim w domu Mała rebeliantka ma konflikt z rodziną Problemy rodzinne Niedociągnięcia społeczne Czarna dziewczynka z niepełnosprawnością przytulająca się na wózku inwalidzkim z młodszym bratem. Edukacja muzyczna. szczęśliwa czarna dziewczyna grająca na pianinie Mała rebeliantka ma konflikt z rodziną Problemy rodzinne Niedociągnięcia społeczne Piękny portret uśmiechniętej dziewczynki amerykańskiej Mała, buntownicza dziewczyna ma konflikt z rodziną. problemy rodzinne. nieszczęście społeczne. Kategorie powiązane Przemysł i branża Opieka zdrowotna / Medycyna Ludzie Aktywność Przeszukaj kategorie Abstrakt Biznes Editorial Ferie IT&C Ilustracje Natura Podróż Przedmioty Sztuka / architektura Technologia Web design graficzne Zwierzęta Licencje Rozszerzone Strona główna Zdjęcia Stock Opieka zdrowotna / Medycyna Czarna dziewczynka z niepełnosprawnością przytulająca się na wózku inwalidzkim z młodszym bratem.
To już dla mnie nie ważne. Ciepło wspominam czasy, gdy on robił w pieluchy, a ja zdawałam już do pierwszej klasy. Na początku oczywiście bardzo się cieszyłam młodszym bratem, jednak gdy podrósł z aniołka zmienił się w diabła. Jako mały, bezbronny niemowlak codziennie przychodził do mnie z płaczem abym ukołysała go do snu.
Jestem młodszym bratem - body dziecięce - złoty nadruk od 26,90 zł Modne Ubranka niemowlęce z kolekcji 2023 Body Rozmiar 74 Bawełna Odkryj oferty Ceneo
Opis. (1) Grupa nastolatków u progu dorosłości. Sara jest wrażliwa i spokojna. Dobrze się uczy i jest chwalona, czego nie można powiedzieć o jej kolegach, których interesuje wszystko poza nauką. W domu opiekuje się młodszym bratem, bo zapracowana matka pojawia się dopiero późnym wieczorem. Pewnego dnia w szkole Sara zostaje
NgEZbK8. 1dytoq75yn.pages.dev/651dytoq75yn.pages.dev/391dytoq75yn.pages.dev/741dytoq75yn.pages.dev/701dytoq75yn.pages.dev/481dytoq75yn.pages.dev/221dytoq75yn.pages.dev/161dytoq75yn.pages.dev/10
opis do zdjęcia z młodszym bratem
